Van buiten ziet het er geweldig uit. Jij bent die duizendpoot die naast een liefvolle vrouw en zorgzame moeder op het werk altijd voor iedereen klaar staat en net dat stapte extra doet.  Bij mensen in jouw omgeving wek je de indruk dat jij ‘het allemaal wel redt’. 

Wat niemand ziet is dat jij in werkelijkheid het gevoel hebt er helemaal alleen voor te staan. Je merkt aan je lichaam dat jij over je grenzen gaat en toch ga je door. Het voelt als veel, té veel. Toch deel je dit met niemand, want jij bent toch die ‘sterke vrouw?!'

Herken je dit?

• Je voelt je enorm verantwoordelijk op je werk. 

Chiel, een client op jouw werk, heeft gedeeld dat zijn moeder op sterven ligt en dat hij graag nog langs wil. Hij weet alleen niet hoe. Jouw dienst zit er eigenlijk op, maar je trekt alles uit de kast om Chiel te helpen. Collega’s zeggen: Laat los! Jij weet dat er niks gebeurt zonder actie en twee uur later heb je het vervoer gefikst. Je bent teleurgesteld in je collega’s en je hebt het gevoel er alleen voor te staan. Er blijft zoveel liggen in de zorg naar cliënten. 

• Thuis ligt het meeste op jouw bordje. 

Nadat je de jongste op bed hebt gelegd, zie je dat de keuken nog een ontploffing is. Je doet de keukenkastjes net wat harder dicht. Je hebt nota bene de hele dag gewerkt, de kinderen van de opvang gehaald en gekookt. En je man? Die zit online te zijn op de bank. Dat zou je ook wel willen, hij snapt toch wel dat je hulp nodig hebt?! In je gedachten zie je jezelf in jouw vader terug die na het werk ook nog thuis de toko draaide. Je voelt je eenzaam in de zorg voor het gezin. 

• Je hebt een enorme drive om de ander te helpen, ook al gaat dat ten koste van jezelf

Jij laat die vrouw uit de wijk toch niet zitten? Ze heeft pas haar man verloren en nu heeft ze zelf kanker. Iedere week ga je even bij haar langs. Een sterke drang in jou wil de ander helpen, een gevoel dat je herkent van vroeger. Het is alsof jij de enige bent die naar haar omziet. Het komt steeds weer op jou aan, terwijl je ook merkt hoe moe je bent.

• Je vindt het moeilijk om terug te komen op een afspraak en eerlijk te zeggen dat het teveel is.

Niemand reageerde toen de juf van groep 5 een noodoproep deed voor een pannenkoekenbakker. Je vindt het vervelend voor de juf en stuurt haar een bericht dat jij kunt bakken. ’s Middags ontdek je echter dat je al een afspraak had staan. Je denkt bij jezelf: “Dat bakken kan helemaal niet!” Maar: ‘Wat je belooft moet je doen’ Het voelt als te veel, toch zet je de wekker om 05.00 uur om de pannenkoeken te pakken.

• Steeds vaker heb je het gevoel: ik sta op de automatische piloot

Het is zondagavond en je kijkt in je agenda die vol staat met afspraken. Het vliegt je aan. Vorige week vergat je de ouderavond en je voelt dat je hoofd steeds warriger wordt. Iedereen wil iets van je, zonder dat ze weten hoe het met je gaat. Je hebt behoefte aan rust, maar hoe dan!? Je omgeving denkt steeds dat je het prima redt, alleen jij weet hoe eenzaam en verdrietig je je soms voelt…. Naar de kinderen word je korter en naar je man klinkt het ene na het andere verwijt. ‘*Zucht*, zo wil ik helemaal niet zijn!

Wat als je zo doorgaat?

'Je wilt de gedachte niet toelaten, maar je weet dat het waar is: als je zo doorgaat, zou je weleens om kunnen vallen. En wie pakt dan alles op waar jij verantwoordelijk voor bent? Het is een mega dilemma: óf nu met dingen stoppen en uit je handen laten vallen - en ik snap heel goed dat je dat niet zomaar kunt - óf het risico lopen dat je straks hele dagen somber en futloos op de bank zit en je voor niks of niemand meer kunt zorgen.' 

Jouw toekomst kan anders! Zo hoef je niet verder te gaan. 

mail of app voor een gratis sessie van 30 minuten

of geef je op voor de workshop: 'powermama werkt'